Θυμάμαι ακόμα τα Χριστούγεννα που ήρθαν οι καλικάντζαροι ..

Οι καλικάντζαροι αποτελούν χαρακτηριστικές φιγούρες της λαϊκής μας παράδοσης που σχετίζεται με το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων. Το φανταστικό στοιχείο που πλαισιώνει τον θρύλο τους σε συνδυασμό με το κωμικό του χαρακτήρα και των πράξεών τους αποτελούν στοιχεία που προσελκύουν το ενδιαφέρον των παιδιών, εξάπτουν τη φαντασία τους, τα διασκεδάζουν και καλλιεργούν τη δημιουργικότητα και τις εκφραστικές τους ικανότητες. Τα παιδιά απολαμβάνουν πραγματικά τις ιστορίες με καλικάντζαρους και αγαπούν να μαθαίνουν για αυτούς, να τους μιμούνται και να εκφράζονται με ποικίλους τρόπους γύρω από τα καμώματά τους.

Η ιστορία των αδελφών Κατσιμίχα χρησιμοποιεί τον θρύλο των καλικάντζαρων με έναν πολύ πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο όπου το στοιχείο της κατεργαριάς τους παρουσιάζεται ως δημιουργικό καθώς το εκμεταλλεύεται για να ανατρέψει την παραδοσιακή αντίληψη που τους θέλει πνεύματα πονηρά και υπονομευτικά της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας. Οι καλικάντζαροι καταφέρνουν να δώσουν χαρά και αισιοδοξία στους δυστυχισμένους και μοναχικούς ανθρώπους μιας πόλης που τους μαθαίνει να ζουν ανταγωνιστικά, απομονωμένοι ο καθένας στον μικρόκοσμό του και στο μικροσυμφέρον του. Συμπρωταγωνιστές τους στα ανατρεπτικά σχέδιά τους είναι τα παιδιά της μικρής πολιτείας που συμμετέχουν στην εξέλιξη των δρώμενων και κρατούν τελικά καλά φυλαγμένο, το μυστικό της αληθινής ευτυχίας. Μάγια Σταυροπούλου

Το παραμύθι γράφτηκε στο Montpellier και μελοποιήθηκε στο Βερολίνο (Χριστούγεννα του 1978). Πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα Σεπτέμβριο του 1983, μέχρι το 2003 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, με εικονογράφηση του φίλου μας Νίκου Μαρουλάκη, που εκείνα τα χρόνια ζούσε κι αυτός, στο Δ. Βερολίνο.
Το 2013, μετά από 10 χρόνια, κυκλοφορεί και πάλι το βιβλίο, με ενσωματωμένο το cd, το οποίο ηχογραφήθηκε (επεξεργασμένο από την αρχή), έτσι ώστε να κυκλοφορεί πια στο μέλλον μαζί με το βιβλίο, σαν ένα σώμα.
Αφιερωμένο στους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους φίλους μας.
Με αγάπη Χάρης - Πάνος,
Χριστούγεννα 2013

«Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη,

δωσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, πάει πολύς καιρός...
Μου το 'πανε κι εμένα, σαν ήμουνα μικρός...

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μια πολιτεία
που απ' όλες εξεχώριζε σ' ολόκληρη τη χώρα,
μια πολιτεία όμορφη, μα πάντα λυπημένη,
οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι,
δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τι σημαίνει.

Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του,
η καλημέρα ακριβή, σα να 'τανε χρυσάφι,
ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία,
ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία,
της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία.

Ακούστε και το αυθεντικό παραμύθι με το Νίκο Πιλάβιο αφηγητή (1η εκτέλεση)